3-03-12

Buenos dias lieve mensen!

Weer meer dan een week en een aantal ervaringen verder! Tijd voor een nieuwe blog dus.
Ik had in mijn vorige blog al een tipje van de sluier opgelicht; we zijn naar Brazilie geweest!
Twee andere vrijwilligers gingen daar heen, en nodigden ons uit. Een daarvan heeft familie, een neef(Yuri) en een oom(Oscar) wonen in Extrema, een plaatsje naast Sao Paulo. Dus toen we net bijgekomen waren van onze trip naar Salta pakten we onze spullen en zijn we donderdag op vrijdag nacht vertrokken naar Buenos Aires airport, om vervolgens over te stappen en door te vliegen naar Sao Paulo. De heenreis was wel een klein drama.. het begon al met dat we sochtends vroeg op Cordoba airport zaten en Annemarie er achter kwam dat ze haar pinpas was vergeten. Dit was natuurlijk geen ramp, want ik had genoeg mee. Toen we in Buenos Aires aankwamen, moesten we overstappen van airport. (ja ze hebben er daar 4 oid) Al snel vonden we uit dat ons vliegtuig naar Sao Paulo zou vertekken vanaf de andere kant van de stad. We hadden alleen maar 4 uurtjes overstaptijd en Annemarie zat enorm in de stress omdat ze dacht dat we het niet zouden redden.Om eerlijk te zijn hadden we dus ook echt geen tijd om met het openbaar vervoer te gaan, dus namen we een taxi. Toen we na ruim een uur rijden aankwamen op de plek van vertek, werden we keihard afgezet door de taxichauffeur(?) wat maakte dat we niet genoeg cash hadden om hem te betalen, en ik dus eerst een pin automaat moest zoeken om geld te pinnen. Gelukkig waren we alsnog net optijd om in te checken. Vanaf toen leek alles goed te gaan, tot dat we bijna zouden gaan landen en de kapitein om riep: we kunnen niet landen inSao Paulo vanwege de dikke bewolking, dus zullen we naar Rio gaan! Daar zaten wij dan..al helemaal te fantaseren dat ze een hotelletje voor ons zouden regelen in Rio de Jainero en dat we naar het strand zouden gaan en dan vast en zekerheeel bruin zouden worden. Inmiddels waren we geland in Rio, en niets hotel, niets strand. We moesten in het vliegtuig blijven zitten tot we terug naar Sao Paulo konden vliegen. Wij wisten niet hoe lang dit ging duren, een halfuurtje of uren, want we moesten dus eigenlijk
gewoon wachten tot het weer iets beter was. Gelukkig stegen we na een uurtje weer op om toch nog naar Sao Paulo te gaan. Dus dat was weer een meevaller :) Eenmaal daar aangekomen stonden onze collega's ons al op te wachten en brachten ons naar het huis. Een enorm groot huis! Met zwembad, trampoline,voetbalveld, sauna, vijf badkamers en onze eigen grote kamer met een heerlijk bed! Was onze droom toch nog een beetje uitgekomen, haha. Toen we de volgende ochtend wakker werden en gingeg ontbijten stond daar warempel pindakaas, vruchtenhagelslag en pasta op tafel!! De vader bleek Nederlands te zijn (in Utrecht geboren), dus we voelde ons al snel 'thuis'. Na het ontbijt zijn we met de auto naar een prachtige waterval geweest, in de heuvels van Sao Paulo. De stad ligt helemaal omringt met groene heuvels, erg mooi om te zien. We hebben er zelfs gezwommen, ookal was dat wel heel koud. We zijn ook in de stad van Sao Paulo geweest, pfff wat is dat groot en druk! We wilden naar een park met een botanische tuin, en moesten daar voor met 3 verschillende metrolijnen en daarna nog 20 minuten met de bus. Toen we daar aan kwamen bleek dat we nog geen eens 1/4 van de stad hadden doorgekruist. Gelukkig was het wel een heel mooi park en dus de moeite waard. Verder zijn we ook nog naar een museum van Braziliaanse kunst geweest, en naar een heel oud Engels treinstation. Hier na hadden we genoeg van de te grote stad, en zijn we weer terug gegaan. De Nederlandse oom vertelde ons dat hij een eigen weeshuis heeft opgezet, en nodigde ons uit om is te komen kijken. Dat deden we dan ook, toen we aankwamen op een heel groot terrein tussen de heuvels in kwam er meteen een autistisch jongetje naar ons toe. Hij pakte onze hand en nam ons overal mee heen. Hij liet ons ook zijn kamer zien, die was niet heel bijzonder; een TV, een bed, een tafel, twee stoelen, een kast en wat speelgoed. Maar hij was er heel trots op en liet ons alles heel uitgebreid zien. Om het gebouw met alle kamers heen zijn allemaal uitgestrekte velden, bossen en een meertje waar ze kunnen spelen. Ook was er een kappel, daar kunnen de kinderen op zondag naar de kerk. Inmiddels was de school afgelopen en was het lunchtijd, en wij mochten mee eten. Bonen met rijst en sla en een gebakken ei. De kinderen krijgen elke dag sowieso bonen met rijst. Ze legden ons uit, dat als ze dat een keer een dag niet krijgen, dat er dan kinderen zijn die boos worden.. en dus is het elke dag weer het zelfde. Hierna was het tijd om naar huis te gaan. De laatste dag gingen we een wandeltocht doen. Dit hield in; smalle bergpaadjes beklimmen naar de top van een heuvel om daar te picknicken. Deze tocht was door de dichtbegroeide bossen, wat ons echt een jugle gevoel gaf. Na twee uur kwamen we op de top aan, en werd het al snel donker. Gelukkig wist de neef, meneer was een echte survivor die dit vaker doet, hoe we een vuur konden maken en hadden we al snel een vuurtje. Toen we na een paar uurtjes terug gingen, was het inmiddels pikke donker. Wij wisten natuurlijk echt niet hoe we ooit terug zouden komen, maar Yuri had ook dit al veel vaker gedaan en liep voorop met een stok, net een blinde. En wij er achter aan, iedereen hield elkaars handen vast omdat er ook veel rotsen en boomstronken waren en we liever niet wilde vallen. Maar telkens als Yuri zoiets voelde met zijn stok zei hij; mind your step. Omdat het zo donker was zagen wij overal insecten die licht gaven, vuurvliegjes. Was zo gaaf om te zien! Na iets meer dan twee uur voorzichtig lopen en klimmen kwamen we allemaal veilig en moe terug bij de auto. Was toch ook wel weer blij toen we thuis waren, want we hadden nog 4 uurtjes om te slapen voor onze wekker af ging om terug te gaan naar Cordoba. De terugvlucht ging gelukkig zonder problemen en vertragingen.

Eenmaal thuis aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Alicia, onze hostmum. Ze was erg blij om ons weer te zien :) daarna heb ik meer dan 12 uur geslapen, wat was ik moe! Dat was ook wel nodig, want ik had de volgende dag weer spaans les, en smiddags mijn eerste dag bij Equine Therapie. Heb de eerste dagen als heel leuk ervaren. Er zijn verschillende kinderen die daar les krijgen, gehandicapte kinderen, autisten, maar ook 'normale' kinderen. Mijn taak is naast het verzorgen van de paarden ze ook te rijden. Sommige zijn al volledig beleerd, maar er er zitten er ook een paar tussen die nog veel moeten leren. Ze mogen namelijk niet schrikken als een kind ineens begint te gillen van pret, of er een auto langs komt razen. Naar mate mijn spaans echt goed is, mag ik ook lesjes gaan geven. Daar ben ik wel benieuwd naar, lijkt me best moeilijk met kinderen met een beperking. Zoals jullie misschien wel merken heb ik het hier nog steeds erg naar mijn zin, al mis ik jullie en Nederland natuurlijk wel een beetje! Papa, Mama, Lucienne en Josephine zijn net een weekje terug van wintersport, en als ik dan foto's zie had ik stiekem ook wel mee gewild.. maar je kan natuurlijk niet alles hebben.

Terwijl ik dit typ hoor ik Alicia roepen: 'Chicaaaaaaa's! Comer!' tijd om te eten dus, en het ruikt heel lekker dus ik stop snel.
Un beso en tot de volgende keer!