Van watervallen tot strand, bovenwater tot onderwater, zomer tot winter, en van toukan tot walvis!

04-06-12

Statistieken afgelopen 11 dagen

Afstand afgelegd: 4375 KM
Tijd doorgebracht in de bus: 61 uur en 25 minuten
Plaatsen bezocht: 4

Inmiddels hebben we de Argentijnse kant van de watervallen bewonderd. Hier was het erg warm en hebben wenaast de watervallen ook roofvogels,tropische vogels en een hele grote spin gezien.Ook zijn we naar het stadje Foz de Iguazu in Brazilie geweest, naar Ciudad del Este in Paraguay en zijn we nual weer aangekomen op onze laatste plek Puerto Madryn, dit ligt aan de oostkust in Patagonie dat is het zuidelijke gedeelte van Argentinie. Ook hebben we tot nu toe in totaal bijna 3 dagen in de bus geleefd, wat opzich ook een hele ervaring was maar dan eentje die ik niet zo snel over zou doen.
Het dagje Paraguay was er ook zo een, al meteen na dat we de grens over waren voelden we ons niet meer echt op ons gemak. Overal arme mensen, en enge mannen. Naast de wegen waren geen winkels of supermarkten, maar alleen maar hutjes waar mensen hun (gejatte) spullen probeerden te verkopen. Deze dingen waren dan ook heel goedkoop. Toen we verder doorreden kwamen er hele `campings` voor bij: families die in tentjes naast de weg woonden. Deze tentjes waren zelfgemaakt van dingen die ze verzamelden op straat, zoals vuilniszakken en andere stukken plastic, hout en palets. We voelden ons twee blonde ramptouristentoen we hier met onze camera foto`s van maaktenen hebben dan ook eigenlijk vrijwel meteen linksomkeert gemaakt.
Gelukkig is de plek waar we nu zijn een stuk beter ontwikkeld en dus ook veiliger. We zitten in een heel gezellig hostel in een havenstadje aan het strand. Momenteel is het hier walvissen seizoen en hebben we een walvis vanaf het balkon van ons hostel kunnen spotten! Erg gaaf was dit, morgen gaan we mountainbiken naar een plek waar de kust dieper is, en waar deze dieren dus dichterbij komen en hopen we ze beter te zien. Ook zijn er zeeolifanten, zeeleeuwen, flamingo`s, pinguins, dolfijnen en orka`s zegt men. Al moeten we wel heel veel geluk hebben willen we een orka zien, want die zijn momenteel verder de zee in. Dit is wel jammer want sinds het moment dat ik 5 jaar was en samen met Ruben voor het eerst Freewilly keek wil ik zo`n dier in het echt zien. Verder hebben we tot nu toe lekker gewandeld over het strand en schelpen gezocht, het is stralend weer vandaag! Wel een beetje koud, 4 graden. Ik zal dus echt niet zo bruin terug komen als jullie waarschijnlijk denken, maar na al die hitte die we de afgelopen maanden gehad hebben vind ik dit niet heel erg. Ook heb ik gister voor het eerst in mijn leven gedoken! Dit heeft me altijd enorm tof geleken om eens te doen, en niets was minder waar. Wist niet dat de onderwaterwereld zo ontzettend mooi was! Het avontuur begon op een vissersbootje, hiermee vaarden we (ik en mijn duiklerares) naar een klif iets verder op. De reden van deze plek was de veiligheid, hier konden de grotere vissen niet komen, en omdat het hier het mooist scheen te zijn. Vervolgens werd er mij eerst wat basisdingen uitgelegd en werd ik helemaal ingepakt met alles wat ik nodig had. Daarna gingen we met zn tweeen naar beneden, en zwom er nog een man mee voor de veiligheid en om foto`s te maken (deze hoop ik heeeel snel online te zetten) vervolgens heb ik zo`n 30 minuten de wereld onder de zeespiegel kunnen bewonderen. We zwommen door de klif langs veel mooie vissen, koraal, zeesterren, schelpen en een gezonken bootje.Het was wel koud, de temperatuur van het water was ongeveer 13 graden. Gelukkig had ik zo`n dik duikpak aan en had ik er in het water helemaal geen last van, tot dat ik boven kwam natuurlijk.. Vandaar dat ik nu een beetje verkouden ben maar dat was het zeker waard. De aankomende dagen hopen we dus te gaan fietsen, dit heb ik natuurlijk al een paar maanden niet meer gedaan dus dat zal wel wat spierpijn opleveren. Ook gaan we een paardrijtocht doen door de duinen. Vind het heerlijk om hier te kunnen zijn en nog even uit te kunnen waaien voordat ik terug ga en ik weer in de sleur van het leven in Ede kom te zitten. Dan ga ik weer beginnen met werken en maar is de knoop door hakken en me definitief aanmelden voor een studie. Al probeer ik daar nog niet te veel over na te denken nu ik nog hier ben.

Tot volgende week!!
Kusjes, Danielle.

De laatste dagen in Cordoba, en het begin van ons reisje

25-05-12

deel 1 / geschreven in de bus

En toen waren we al weer weg uit Cordoba. Die 5 maanden die eerst zo lang leken zijn echt omgevlogen.. Het was ineens tijd om in te pakken en afscheid te nemen van de plek waar we al die tijd hebben geleefd, gewerkt, veel (plezier) hebben meegemaakt. Gelukkig konden we dit wel in stappen doen. Woensdag had ik mijn laatste werkdag, heel gek was dit. Ik had het hier echt naar mijn zin en ga het zeker missen. Deze dag was wel een beetje anders dan alle andere dagen. Mijn baas had een nieuwe therapie bedacht voor een leerling die de laatste tijd niet meer op het paard te krijgen was: polo spelen! (dit is eenfavoriete sport in Argentinie, naast voetbal de meest populaire) Dus werd besloten dat ook ik het spel moest leren spelen zodat ik het samen met dit meisje kon doen, in de hoop dat ze er weer op zou klimmen. En zo waar, ik en het meisje vonden het geweldig! Het werkte. Jammer dat dit mijn laatste dag was, want had graag nog verder gewerkt aan deze therapie.
De volgende dag, donderdag hebben we afscheid genomen van andere vrijwilligers en zijn we naar de office van de organisatie geweest om papieren in te vullen.
Vrijdag was het dan zo ver! We waren er klaar voor om een kleine 3 weken door Argentinie te reizen met alleen een reistasje, waar natuurlijk lang niet alles in paste wat ik mee wilde. Inpakken was dan ook echt een groot drama. Beslissen wat we in onze koffer deden (die we achter lieten in Cordoba om weer op te pikken voor we het vliegtuig in stappen) en wat we mee op reis namen. Toen ik hier eindelijk uit was paste het niet waardoor we nu alsnog helemaal bepakt en bezakt op reis zijn. We moesten dan ook wel veel verschillende kleding mee; we gaan naar een van de 7 wereld wonderen, de grootste watervallen! Deze liggen in de jungle op de grens met Brazilie en Paraguay. Vervolgens zakken we een eind af naar het zuiden waar we pinguins en walvissen hopen te spotten.
Momenteel zit ik in de bus naar de 1e bestemming, deze reis duurt 21 uur en is voor mijn gevoel echt onmenselijk. Zeker omdat ik niet echt kan slapen in een rijdend voertuig al is dit wel een slaapbus met stoelen die ver naar achter kunnen.
Het afscheid van het gastgezin nemen was het moeilijkste deel denk ik, vooral onze hostmum had er moeite mee. Al met al vond ik het weggaan van deze plek niet zo moeilijk als verwacht, misschien ook omdat we hier nog een nachtje slapen voordat we het vliegtuig naar Nederland in stappen. Ook zijn de meeste mensen met wie ik goed kon al vertrokken, de meerderheid van de vrijwilligers is hier voor 2 a 3 maanden. Daarnaast heb ik natuurlijk ook wel weer zin om naar huis te gaan. Eindelijk weer een schone badkamer, een lekker matras, mijn fiets!, lekker brood, appelmoes en pindasaus, snijbonen, broccoli, kroketten, hagelslag, wieckse rose, mama´s versgeperste sinasappelsap bij het ontbijt, de tuin, rust en ruimte om je heen ipv wonen in een drukke stad en jullie!! Maar toch zal het ook wel even wennen zijn om weer in Ede te zijn.

27-05-12

deel 2 / in het 1e hostel

Wauw wat is de wereld mooi! We zijn gister veilig en wel op de 1e bestemming aangekomen, en hebben meteen de Braziliaanse kant van de watervallen bezocht. Deze waren zo groot en maakte zo veel lawaai dat dit echt indruk om me heeft gemaakt. We hebben natuurlijk keiveel foto´s gemaakt maar deze zal ik later uploaden want mijn kaartje past niet in deze pc :( De Argentijnse kant staat nog op onze planning voor de aankomende dagen, samen met een dagje Paraguay, en deze kant schijnt nog mooier en groter te zijn. Ik ben benieuwd! Verder zitten we echt half in de tropen en regende het vanacht keihard. Gelukkig zitten we in een fijn hostel met een heerlijk ontbijt. Goed tijd voor mij om te stoppen.

Jullie horen snel meer!
Liefs, Danielle.

Mama's in Zuid-Amerika!

02-05-2012

Lieve vrienden/familie,

Na 11 enorm leuke en gezellige dagen met de mamsen is het tijd voor een nieuwe blog.
Het begon allemaal op zaterdag 21 april toen Angelika en Jeanette om 15.30 aankwamen op de luchthaven van Cordoba. Het was een erg leuk gezicht toen we die twee zagen aankomen. Bepakt en al, want ik had mama gevraagd om wat extra dingen mee te nemen van thuis voor mij; tegenwoordig is de temperatuur niet hoger dan 15 graden en lijkt het net of we in Nederland zitten. Vervolgens stapten we een taxi in, 20 minuten vol met vragen en opmerkingen over hoe anders, vies en arm het hier allemaal is later kwamen we aan bij het hotel waar mama en Angelika zouden verblijven tijdens de eerste 6 dagen in Cordoba. Ook hier sprak niemand Engels, dus Annemarie en ik konden meteen al onze Spaans-skills tonen. Toen we eindelijk op de hotel kamer waren konden mama en ik eigenlijk pas echt even bijpraten. Lang duurde dit niet want ze zaten beiden , wonder boven wonder, nog vol energie en wilden meteen de zelfde avond nog iets van de stad zien. We hebben ze dan ook de eerste twee dagen mee de stad in genomen en (bijna) alles laten zien, inclusief onze verblijfplaats, hostmama en haar dochter. De volgende dagen hebben we onze werkplekken bezocht. Die van Annemarie ligt in een van de armste wijken. Dit was dan ook de eerste keer dat ze de echte armoede van de stad te zien kregen. Mama werd meteen helemaal enthousiast en heeft meer dan een half uur (!) staan springtouwen met de kids. Vervolgens waren twee jongens zo aardig om ons een kleine rondleiding door hun wijk te geven, zo dat de moeders ook een beetje de zijstraatjes in konden kijken en een nog betere indruk kregen. Toen we weer terug waren deelde Annemarie de knuffels uit die de moeders mee uit Ede hadden genomen omdat het haar laatste dag op deze werkplek was. De kinderen raakten natuurlijk door het dolle heen en vroege steeds om meer. Waar op mama zei; had ik maar meer meegenomen! Maar ook al had ze er voor iedereen twee gehad, dan hadden ze als nog meer gewild. Ze hebben gewoon nooit genoeg omdat ze zulke dingen nooit krijgen. Verder hebben we ook nog twee plaatsjes hier uit de omgeving bezocht, gepicknickt in het park, een katholieke kerkdienst bezocht, gewinkeld, grote Argentijnse stukken vlees gegeten, en vooral veel gelachen en gekletst.
En toen begon het tweede deel van de trip; Buenos Aires!
Op vrijdag 27 April kwamen we aan in ons hotel waar we ruim 4 dagen zouden verblijven. Dit was wat groter en luxer dan het vorige hotel in Cordoba. Met jacuzzi en dakterras, waar we alleen de laatste twee dagen iets aan hadden want toen brak de zon pas door, en een lekker ontbijt waar moeders natuurlijk meer dan de helft van meenam om ook nog is van te lunchen. Met dank aan de spotgoedkope taxi's in dit land hebben we de hele stad doorgecrosst en dus heel veel kunnen zien in die paar dagen. Van de meest gekleurde wijk tot de breedste straat van de wereld, een enorm mooi en oud theater, het voetbal stadion van Boca Juniors, het graf van Evita en een tango muziekshow. Ook zijn we naar de musical Mama Mia geweest, wat heel leuk was. Het decor was wat minder dan gewend maar de acteurs waren heel goed en we hebben erg genoten van alle liedjes. Ook in deze stad hebben we heerlijk gegeten. Favoriet waren de empanadas, een typisch argentijns hapje van bladerdeeg opgevuld met vlees, olijven, mais,kip of vis. En iedereen die we ontmoetten, maakte niet uit of het nou de ober, de taxi cauffeur of de kassamedewerker was kreeg 'god bless you' te horen. We hadden natuurlijk al honderd keer tegen Jea gezegd dat ze hier geen woord Engels verstaan, maar ze had niet voor niets haar CPE-examen gehaald. Ineens was het alweer dinsdag 1 mei, de dag dat de mamsen terug zouden vliegen naar Amsterdam. De tijd is werkelijk omgevlogen maar ik ben ontzettend blij dat mama me is komen opzoeken. Jullie lezen natuurlijk mijn blog en zien de foto's, en als ik straks thuis ben kan ik honderd verhalen vertellen maar dan is er in iedergeval een die het ook daadwerkelijk heeft gezien en dus goed begrijpt.
Vandaag heb ik weer lekker gewerkt en daar geniet ik ook nog enorm van. Het is leuk om te merken dat de kinderen met wie ik werk het leuk vinden om je weer terug te zien, ook al kunnen ze dat niet allemaal met woorden duidelijk maken. Nu heb ik nog iets meer dan 3 weken om te werken, daarna gaan we nog 3 weken rondreizen door dit prachtige land om vervolgens terug te gaan naar Nederland. Hier zie ik natuurlijk naar uit, maar ik weet ook dat er nog genoeg is hier wat ik nog niet gezien heb en dus ben ik blij dat ik nu nog niet terug hoef :)

Liefs, Danielle.

Almost halfway!

25-03-12

Vandaag bekeek ik mijn eigen blog even en zag dat ik al weer bijna op de helft zit, om precies te zijn op 47% en heb nog 79 dagen te gaan..Pfoe wat gaat de tijd toch enorm snel! Over een maandje komt mama voor twee weken langs, waar ik overigens echt naar uit kijk :) , daarna heb ik nog maar een maand om te werken en als laatste nog twee weken om van het land te genieten en rond te reizen samen met Annemarie. We weten nog niet precies waar we heen willen, maar het zuiden lijkt me erg tof om nog even te zien voor we onze voeten weer op Nederlandse bodem zetten! Maar dit duurt nogeen tijdjenatuurlijk, tot dan zit ik nog hier.
Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin en heb veel plezier in het werk dat ik nu doe. Momenteel is het soms wel een klein beetje saai thuis; Annemarie is voor 11 dagen weg. Aan de ene kant vind ik het niet erg om alleen te zijn, onze hostmum is er natuurlijk ook nog en wat tijd voor jezelf is ook wel is fijn. Na een paar dagen ging die tijd voor mezelf wel een beetje vervelen en mis ik haar toch wel stiekem als ik savonds thuis kom van werk. Gelukkig komt ze bijna weer terug, en tot die tijd vermaak ik me nog prima. Heb Aladin de strip in het Spaans gekocht om te gaan lezen en de taal wat meer onder de knie te krijgen, want vloeiend spreek ik het natuurlijk nog lang niet. Mijn Spaans lessen zijn min of meer afgelopen en omdat iksmiddags werkheb ik vanaf nu dus elke ochtend vrij. Aangezien ik alleen maar eet, lopend naar het busstation ga om vervolgens met de bus naar werk te gaan en dus amper beweeg, ben ik van plan omeen paar ochtenden in de week te gaan zwemmen. Nu merk ik echt dat ik mijn fiets en hardloopschoenenenorm mis! Daarnaast ga ik deze week ook voor de eerste keer naar salsales! Haha en ik hoor je denken: 'maar de tango is toch typisch Argentijns?' JA dat klopt, maar naast dat is ook de salsa een geliefde dans. De tango is erg serieus, en de salsa wat vrolijker en makkelijker dus de keuze was snel gemaakt.

Eigenlijk heb ik verder niet heel veel bijzondere nieuwe dingen te vertellen. Ik heb nu een aardig regelmatig ritme, vooral door de week. In het weekend doe ik elke week weer wat anders. Gister hadden we bijvoorbeeld een 'dirty day' van Projects Abroad! Dit is een dag die ze zo eens in de maand organiseren, dan gaan we naar een van de projecten om te helpen, schoonmaken e.d. Maar gister was het anders. We gingen mensen helpen die een school bouwen! Dit was echt heel leuk en gaaf om te doen. Toen we er aan kwamen dacht ik echt even dat ik in Afrika was. De school bestond uit aparte gebouwen, wat je eerder hutjes kon noemen, gemaakt van bamboe stokken en eigengemaakte klei. Een vrouw legde ons uit dat ze totaal geen steun van de gemeente/regering kregen en dus heel biologisch maakte. Ze zijn maar met een klein team, en zijn al 9 jaar bezig om deze school te bouwen. Er waren al twee gebouwen min of meer af dus er werden al wel een paar lesjes gegeven. De kinderen die hier op school zitten helpen zelf ook, sommigen zijn hier zelfs het hele weekend te vinden! De basis van zo'n gebouw wordt gemaakt van bamboestokken en ook de muren bestaan hier uit. Dit wordt vervolgens opgevuld met zelfgemaakt beton, een soort van klei met rietstokjes er door heen. Het dak bestaat ook uit bamboe, met daar op bodems van plastic flessen die ze later op willen vullen met planten, zodat het een 'levend' dak wordt en de wc's worden doorgespoeld met regenwater wat ze opvangen uit de dakgoten.Wij mochten deze dag helpen met de muren maken, in het begin was het erg leuk om te doen. Maar na een tijdje werden we moe en was het echt hard werken. Ik heb dan ook echt respect voor die mensen die dit project zijn begonnen en dag in dag uit dit werk doen. Aan het eind van de dag hadden we een muur afgekregen en dus iets gedaanwaar heel wat kinderen nog een tijd plezier van hebben! :)
Voor een beter beeld van deze dag;check de foto's in mijn nieuwe album.

Zo. Weer genoeg voor vandaag, ik ga slapen want morgen weer een nieuwe week hier in het nog steeds warme Cordoba.

Kusjes!

jalalalalalalaaaa Brasil lalalaaaa BRASIL!

3-03-12

Buenos dias lieve mensen!

Weer meer dan een week en een aantal ervaringen verder! Tijd voor een nieuwe blog dus.
Ik had in mijn vorige blog al een tipje van de sluier opgelicht; we zijn naar Brazilie geweest!
Twee andere vrijwilligers gingen daar heen, en nodigden ons uit. Een daarvan heeft familie, een neef(Yuri) en een oom(Oscar) wonen in Extrema, een plaatsje naast Sao Paulo. Dus toen we net bijgekomen waren van onze trip naar Salta pakten we onze spullen en zijn we donderdag op vrijdag nacht vertrokken naar Buenos Aires airport, om vervolgens over te stappen en door te vliegen naar Sao Paulo. De heenreis was wel een klein drama.. het begon al met dat we sochtends vroeg op Cordoba airport zaten en Annemarie er achter kwam dat ze haar pinpas was vergeten. Dit was natuurlijk geen ramp, want ik had genoeg mee. Toen we in Buenos Aires aankwamen, moesten we overstappen van airport. (ja ze hebben er daar 4 oid) Al snel vonden we uit dat ons vliegtuig naar Sao Paulo zou vertekken vanaf de andere kant van de stad. We hadden alleen maar 4 uurtjes overstaptijd en Annemarie zat enorm in de stress omdat ze dacht dat we het niet zouden redden.Om eerlijk te zijn hadden we dus ook echt geen tijd om met het openbaar vervoer te gaan, dus namen we een taxi. Toen we na ruim een uur rijden aankwamen op de plek van vertek, werden we keihard afgezet door de taxichauffeur(?) wat maakte dat we niet genoeg cash hadden om hem te betalen, en ik dus eerst een pin automaat moest zoeken om geld te pinnen. Gelukkig waren we alsnog net optijd om in te checken. Vanaf toen leek alles goed te gaan, tot dat we bijna zouden gaan landen en de kapitein om riep: we kunnen niet landen inSao Paulo vanwege de dikke bewolking, dus zullen we naar Rio gaan! Daar zaten wij dan..al helemaal te fantaseren dat ze een hotelletje voor ons zouden regelen in Rio de Jainero en dat we naar het strand zouden gaan en dan vast en zekerheeel bruin zouden worden. Inmiddels waren we geland in Rio, en niets hotel, niets strand. We moesten in het vliegtuig blijven zitten tot we terug naar Sao Paulo konden vliegen. Wij wisten niet hoe lang dit ging duren, een halfuurtje of uren, want we moesten dus eigenlijk
gewoon wachten tot het weer iets beter was. Gelukkig stegen we na een uurtje weer op om toch nog naar Sao Paulo te gaan. Dus dat was weer een meevaller :) Eenmaal daar aangekomen stonden onze collega's ons al op te wachten en brachten ons naar het huis. Een enorm groot huis! Met zwembad, trampoline,voetbalveld, sauna, vijf badkamers en onze eigen grote kamer met een heerlijk bed! Was onze droom toch nog een beetje uitgekomen, haha. Toen we de volgende ochtend wakker werden en gingeg ontbijten stond daar warempel pindakaas, vruchtenhagelslag en pasta op tafel!! De vader bleek Nederlands te zijn (in Utrecht geboren), dus we voelde ons al snel 'thuis'. Na het ontbijt zijn we met de auto naar een prachtige waterval geweest, in de heuvels van Sao Paulo. De stad ligt helemaal omringt met groene heuvels, erg mooi om te zien. We hebben er zelfs gezwommen, ookal was dat wel heel koud. We zijn ook in de stad van Sao Paulo geweest, pfff wat is dat groot en druk! We wilden naar een park met een botanische tuin, en moesten daar voor met 3 verschillende metrolijnen en daarna nog 20 minuten met de bus. Toen we daar aan kwamen bleek dat we nog geen eens 1/4 van de stad hadden doorgekruist. Gelukkig was het wel een heel mooi park en dus de moeite waard. Verder zijn we ook nog naar een museum van Braziliaanse kunst geweest, en naar een heel oud Engels treinstation. Hier na hadden we genoeg van de te grote stad, en zijn we weer terug gegaan. De Nederlandse oom vertelde ons dat hij een eigen weeshuis heeft opgezet, en nodigde ons uit om is te komen kijken. Dat deden we dan ook, toen we aankwamen op een heel groot terrein tussen de heuvels in kwam er meteen een autistisch jongetje naar ons toe. Hij pakte onze hand en nam ons overal mee heen. Hij liet ons ook zijn kamer zien, die was niet heel bijzonder; een TV, een bed, een tafel, twee stoelen, een kast en wat speelgoed. Maar hij was er heel trots op en liet ons alles heel uitgebreid zien. Om het gebouw met alle kamers heen zijn allemaal uitgestrekte velden, bossen en een meertje waar ze kunnen spelen. Ook was er een kappel, daar kunnen de kinderen op zondag naar de kerk. Inmiddels was de school afgelopen en was het lunchtijd, en wij mochten mee eten. Bonen met rijst en sla en een gebakken ei. De kinderen krijgen elke dag sowieso bonen met rijst. Ze legden ons uit, dat als ze dat een keer een dag niet krijgen, dat er dan kinderen zijn die boos worden.. en dus is het elke dag weer het zelfde. Hierna was het tijd om naar huis te gaan. De laatste dag gingen we een wandeltocht doen. Dit hield in; smalle bergpaadjes beklimmen naar de top van een heuvel om daar te picknicken. Deze tocht was door de dichtbegroeide bossen, wat ons echt een jugle gevoel gaf. Na twee uur kwamen we op de top aan, en werd het al snel donker. Gelukkig wist de neef, meneer was een echte survivor die dit vaker doet, hoe we een vuur konden maken en hadden we al snel een vuurtje. Toen we na een paar uurtjes terug gingen, was het inmiddels pikke donker. Wij wisten natuurlijk echt niet hoe we ooit terug zouden komen, maar Yuri had ook dit al veel vaker gedaan en liep voorop met een stok, net een blinde. En wij er achter aan, iedereen hield elkaars handen vast omdat er ook veel rotsen en boomstronken waren en we liever niet wilde vallen. Maar telkens als Yuri zoiets voelde met zijn stok zei hij; mind your step. Omdat het zo donker was zagen wij overal insecten die licht gaven, vuurvliegjes. Was zo gaaf om te zien! Na iets meer dan twee uur voorzichtig lopen en klimmen kwamen we allemaal veilig en moe terug bij de auto. Was toch ook wel weer blij toen we thuis waren, want we hadden nog 4 uurtjes om te slapen voor onze wekker af ging om terug te gaan naar Cordoba. De terugvlucht ging gelukkig zonder problemen en vertragingen.

Eenmaal thuis aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Alicia, onze hostmum. Ze was erg blij om ons weer te zien :) daarna heb ik meer dan 12 uur geslapen, wat was ik moe! Dat was ook wel nodig, want ik had de volgende dag weer spaans les, en smiddags mijn eerste dag bij Equine Therapie. Heb de eerste dagen als heel leuk ervaren. Er zijn verschillende kinderen die daar les krijgen, gehandicapte kinderen, autisten, maar ook 'normale' kinderen. Mijn taak is naast het verzorgen van de paarden ze ook te rijden. Sommige zijn al volledig beleerd, maar er er zitten er ook een paar tussen die nog veel moeten leren. Ze mogen namelijk niet schrikken als een kind ineens begint te gillen van pret, of er een auto langs komt razen. Naar mate mijn spaans echt goed is, mag ik ook lesjes gaan geven. Daar ben ik wel benieuwd naar, lijkt me best moeilijk met kinderen met een beperking. Zoals jullie misschien wel merken heb ik het hier nog steeds erg naar mijn zin, al mis ik jullie en Nederland natuurlijk wel een beetje! Papa, Mama, Lucienne en Josephine zijn net een weekje terug van wintersport, en als ik dan foto's zie had ik stiekem ook wel mee gewild.. maar je kan natuurlijk niet alles hebben.

Terwijl ik dit typ hoor ik Alicia roepen: 'Chicaaaaaaa's! Comer!' tijd om te eten dus, en het ruikt heel lekker dus ik stop snel.
Un beso en tot de volgende keer!

Salta!

23-02-12

Zo, toen waren we al weer 3 weken verder! De tijd gaat steeds sneller, en ik geniet nog steeds enorm van de mensen, het werk en het weer hier.
Mijn project met de kids is afgelopen, en over een week begin ik bij Equine Therapie. Dit is een project waar wij kinderen met een emotionele of fysieke problemen helpen revalideren door middel van paardrijden.Hebheel veel zin om hier te starten.Ik zal hier de aankomende 3 maanden gaan werken enben duserg benieuwd hoe het zal zijn.Het werken met de kinderen was ook erg leuk, maar de meesten waren zo klein dat ze alleen maarzaten te huilen omdat het een van de eerste keren was dat ze zonder hun mama waren, en daar konden wij niets mee omdat we nog bijna geen spaans spreken. We zijn2 weken geleden gestart met spaans lessen in de morgen, vind het erg leuk om deze taal te leren zodat ik normaal kan communiceren met mijn gastgezin en op het werk. Het gaat wel iets langzamer dan verwacht/gehoopt, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook logisch dat ik na 6 lessen nog geen hele gesprekken kan voeren.

Momenteel hebben we vrij vanwege carnaval, wat natuurlijk een groot feest is hier. Aangezien we nog niet iets anders dan Cordoba city hadden gezien en Argentinie een belachelijk groot en mooi land is,besloten we een weekendje weg te gaan naar Salta; een plaatsje in het Noorden van Argentinie dat omringd is door bergen.
We gingen met de bus (13u)samen metvier andere vrijwilligers. In de bus reden we urenlang door ongerepte natuur met het uitzicht op de bergen. Zo nu en dan zag je een zelfgebouwd huisje voorbij komen in de middle of nowhere. Was moeilijk te beseffen dat er ook hier daadwerkelijk mensen leven midden in de natuur zonder enige stroom of gezuiverd water. Wij sliepen in een bakcpackhostel wat we al niet heel luxe vonden, de wc was verstopt en in de douche liepen kakkerlakken. De slaapkamer was gelukkig wel oke en het eten was lekker.
Toen we hier zaterdag aankwamen hebben we niet heel veel meer gedaan, de stad wat verkend en met een kabelbaan naar de top van een berg geweest dat ons een prachtig uitzicht over de stad gaf.
Zondag heb ik een grote, mooie, kathedraal bezocht. Er was een dienst en die was druk bezocht door allerlei toeristen. Maandag hebben we een tour door de bergen gedaan, was heel erg mooi! Zo anders dan de bergen in Oostenrijk die ik ken van de wintersport. Hele mooie kleuren en aparte rotsblokken die ontstaan zijn door erosie.
Dinsdag ochtend werd ik opgehaald door een man die mij naar een paardenranch bracht in de bergen. Deze lag in een vallei tussen twee bergen op zo'n 1500 meter hoog. Hier heb ik een tocht gedaan. Die begon over hele smalle bergpaden door dicht begroeide bossen die ons naar de top brachten, om vervolgens naar beneden te gaan door de uitgestrekte velden in de vallei. Echt super gaaf om een keer te doen, wat anders dan een ritje door de Kraats of op de Veluwe! Nog die zelfde avond zaten we weer in de bus, op weg naar Cordoba. Toen we hier aankwamen voelde het gek genoeg een beetje als thuiskomen :)

Over ruim een week zal ik weer wat van me laten horen want er staat al weer een nieuw avontuur voor de deur; een weekje naar Brazilie! Maar daar over de volgende keer meer.

Liefs!
ps. leuk dat jullie mijn blog nog steeds lezen
pps. binnenkort komen er meer foto's van Salta, die moet ik nog krijgen!

Na zonneschijn komt.. regen, veeel regen!

30-01-12

Zo, alweer meer dan een week later en heel wat sproetjes rijker schrijf ik deze blog. Vandaag zou eigenlijk onze een na laatste werkdag op de summer school zijn. Woensdag beginnen we in het opvangtehuis wat ons originele project is, maar vanwege de vakantie dicht was. Maar goed, deze hele dag verliep heel anders dan verwacht! De dag begon enorm warm, bijna 40 graden! Ik smolt al weg toen ik even de straat uit moest lopen om geld te pinnen en vervolgens dertig Peso op mijn buskaart te zetten.. Toen we een paar uur later in de bus zaten waren er al wat grijze wolken in de verte en stak er een windje op. Drie kwartier later, op de eindbestemming; de summerschool in een arme buitenwijk, was het weer helemaal omgeslagen. Het stormde en de regen kwam met bakken uit de hemel. Alle kinderen stonden te wachten tot ze naar binnen konden, ze waren zo blij met de regen dat ze over straat aan het rennen waren terwijl wij als echte Nederlanders stonden te schuilen onder een klein afdakje samen met twee andere vrijwilligers. De rest was er nog niet, dus stonden we daar.. vier verzopen Europeanen met allemaal ongeduldige kinders om ons heen. Na twintig minuten werden we gebeld en kregen we te horen dat de werkdag niet door zou gaan vanwegen het weer. Ze hadden ons al eerder geprobeerd te bellen maar we hadden amper bereik dus dat was niet doorgekomen. We hebben vervolgens aan tientallen teleurgestelde koppies verteld datze morgen pas weer Engelse lessen krijgen endat wedan pas weer met ze kunnen springtouwen, kleuren, voetballen en memorie spelen. Vervolgens was de bus net voorbij gereden en begonnen we dus te voet aan onze terugtocht door straten die zo ver onder water stonden dat het net rivieren leken. Na een half uur lopen kwamen we bij de volgende bus stop waar gelukkig een bus aan kwam die nog net niet helemaal vol zat. Toen we aan het opdrogen waren in de bus zagen we allemaal omgevallen bomen op de weg en zelfs op huizen! En het kanaal dat door de stad loopt stond op overstromen. Maar de lokale bevolking leek er niet van onder de indruk te zijn, er komen hier wel vaker zulke stormen voor. Wij wisten daar in tegen echt niet wat we zagen, in Ede vallen er in een half jaarnog geentwee bomen om. Nu ik weer schoon en helemaal opgedroogd ben zie ik dat er in Nederland sneeuw ligt! Toch wel bizar dat het hier vanochtend bijna 40 graden warmer was dan thuis.
Morgen dus de laatste dag op de summer school, jammer om afscheid te moeten nemen van de kids maar ook wel zin om onze nieuwe werkplek te ontdekken!

We zijn vorige week op een hippie markt geweest hier in de stad, heel ergapart om te zien! Allemaal kraampjes waar mensen hun handgemaakte dingen proberen te verkopen. Zoals; sieraden, wierook, potten, schilderijen, percussie instrumenten, en nog veel meer. Ik wist niet dat er hier mensenzijn die zulke dingen zelf maken, en dat echt moeten verkopen zodat ze hun eten kunnen kopen. Ook waren er natuurlijk muzikanten die op straat reggae muziek aan het maken waren, en het gekke was dat er allemaal nonnen naar aan het kijken waren! Waarom juist zij? Geen idee, maar het was een leuk gezicht. Je kan in deze stad dus echt goed het verschil tussen arm en rijk zien. Op weg naar onze werk plek rijden we ook eerst door een wijk met grote huizen en zwembaden, vervolgens over een zandweggetje waar allemaal afval aan de zijkant ligt dat leidt naar de armste wijk, waar het riool eindigt op straat en onze mobieltjes geen bereik hebben..

Ik merk wel dat ik nog niet helemaal gewend ben aan het Argentijnse slaapritme, dat maakt dat ik nu best moe ben en dus de volgende keer weer verder schrijf!

Liefs!

Postadres! (WIJZIGING)

Bijna vergeten!
voor alle leuke mensen die mij een kaartje willen sturen is hier het postadres:

Danielle den Uil
Jose Roque Funes 2168
Villa Centenario
X5009LGF
Cordoba
ARGENTINA

dit is het adres van het kantoor van Projects Abroad, op de een of andere manier hebben ze liever dat mijn post daar heen gestuurd wordt ipv naar mijn gast gezin! Ik vrees dat het wel even duurt voor dat het aankomt.